Nieśmiałość dziecka może wpływać na nawiązywanie relacji z innymi osobami. W sytuacji społecznej dziecko będzie milczące, na twarzy pojawi się zaczerwienienie, zacznie chować się za rodziców, bo w ten sposób poczuje się bezpieczniej. Takie dzieci potrzebują odpowiedniego wsparcia osób dorosłych. W jaki sposób możemy pomóc? Odpowiedź znajdziesz poniżej.

Nieśmiałość dziecka – czym jest?

Czym jest nieśmiałość dziecka? Nieśmiałość można określić jako zahamowanie i poczucie dyskomfortu w kontaktach z innymi osobami. Jest ono na tyle duże, że utrudnia lub uniemożliwia dziecku realizację celów. Jednym słowem nieśmiałość to duża trudność w kontaktach międzyludzkich. Co ważne nie jest ona związana z fobią społeczną. Fobia społeczna jest zaburzeniem lękowym. Powoduje wycofywanie się z relacji międzyludzkich. U osoby zmagającej się z fobią społeczną strach wywołuje już samo wyobrażenie sobie interakcji społecznej.

Wrodzona czy nabyta nieśmiałość?

Możemy mieć do czynienia zarówno z nieśmiałością wrodzoną, jak i nabytą. Dziecko może na przestrzeni swojego życia nabawić się nieśmiałości. Może również przejawiać się ona u niego już od najmłodszych lat. Włączając w to etap niemowlęcy.  Według naukowców już dwumiesięczne dzieci mogą wykazywać cechy mogące świadczyć o nieśmiałości. Jeśli któryś z rodziców jest osobą nieśmiałą, istnieje duże prawdopodobieństwo, że ich pociecha również takie cechy będzie posiadała. Ponadto nieśmiałość można nabyć np. poprzez trudne wydarzenia (śmierć rodzica, rozwód, przeprowadzka, zmiana szkoły). Pamiętaj, że nieśmiałość nie jest ani chorobą, ani zaburzeniem. Nie ma też lekarstw, które szybko pomogą się z nią uporać. Jest to po prostu cecha charakteru.

Nieśmiałość dziecka – objawy

Nieśmiałość dziecka może mieć wpływ na każdą sferę funkcjonowania pociechy lub też tylko na niektóre z nich. Nieśmiałość najczęściej przejawia się poprzez:

• fizjologiczne objawy – dziecko nieśmiałe w sytuacji społecznej może być blade, zaczerwienione, jego ręce, głos będą się trzęsły. Pojawić się mogą również ból głowy, nudności czy zawroty głowy;
• zachowanie – dziecko unika kontaktu wzrokowego, jego ciało będzie spięte, na twarzy nie pojawi się uśmiech lub będzie on nerwowy. Mowa może być cicha lub w ogóle jej nie będzie. Czasem w zamian pojawi się nerwowe przytakiwanie w odpowiedzi na zadawane pytania.

Zachowania te widoczne są od razu. To sprawia, że łatwo jest wychwycić nieśmiałą osobę z tłumu. Pamiętaj, że może wpływać ona także na sferę emocjonalną i umysłową dziecka. Osoby nieśmiałe doświadczają negatywnych myśli, poczucia wstydu, obniżonej samooceny. Nie potrafią wymyślić, co mówić w towarzystwie. Trudność sprawia im również zwrócenie na siebie uwagi. Nieśmiałość dziecka zwiększa napięcie, smutek i stres.

Pomoc nieśmiałemu dziecku

Nieśmiałość dziecka nie sprawi, że będzie ono mniej kreatywne, wrażliwe. Może posiadać wiele pozytywnych cech, które rodzice powinni podkreślać. W jaki sposób wspierać nieśmiałe dziecko? Możesz to robić poprzez:

• zachęcanie pociechy do zmian. Ważna jest zachęta, a nie zmuszanie. Jeśli dziecko jest zbyt nieśmiałe by rozmawiać z innymi, nie wysyłaj go od razu na zajęcia grupowe. Postępuj metodą małych kroków.
• trenowanie z nim umiejętności społecznych – róbcie to w domowym zaciszu, w miejscu, gdzie dziecko czuje się bezpiecznie i swobodnie. Bądź wyrozumiały – niektórzy potrzebują więcej czasu na opanowanie pewnych rzeczy. Zachęcaj np. by pierwsze starało się mówić „Dzień dobry”.
• pomoc w zapanowaniu nad emocjami – pokaz dziecku, ze emocje są czymś naturalnym. Nie ma tych złych i dobrych. Wszystkie są potrzebne. Ważne, by nauczyć się nad nimi odpowiednio panować.
• wspieraj rozwijanie i odkrywanie nowych talentów – dzięki temu pociecha zauważy, że jest wyjątkowa, a nieśmiałość nie przekreśla rozwijania zainteresowań.
• nieobwinianie dziecka za jego nieśmiałość. Jest to niezmiernie ważne. Nie porównuj go do innych dzieci. To wpłynie  jedynie na pogorszenie całej sytuacji.

Jak już wspominaliśmy, nieśmiałość to cecha charakteru, nad którą z powodzeniem można pracować. Ważne, by nie wymagać zmiany z dnia na dzień. Wspieraj i pomagaj w dokonaniu tej zmiany.

Nieśmiałość dziecka – umów się na spotkanie ze specjalistą

Pamiętaj, by nieśmiałość dziecka w żaden sposób nie została wyśmiana, ośmieszana i krytykowana. Dzieci takie myślą o sobie w bardzo krytyczny sposób. Nie warto dokładać im dodatkowych zmartwień i stresów. Pokaż dziecku, że porażka jest normalnym stanem, który może przytrafić się każdemu. Jeśli zauważysz, że nieśmiałość u Twojego dziecka powoduje wręcz paraliż nawet w najprostszych sytuacjach społecznych, nie zwlekaj. Udaj się z pociechą do psychologa. Wspomoże on w uporaniu się z problemem, a także udzieli cennych wskazówek na przyszłość.